Łacińska nazwa „paramenta” oznacza „szaty ozdobne” i stąd tez wywodzi się funkcjonująca w Kościele nazwa „paramenty”. Słowo to używane jest do określania szat liturgicznych, które znamy z różnego rodzaju obrzędów.
W dawnych czasach szaty duchownych wcale nie wyróżniały się wśród odzieży „szarego ludu”, którą używano w dni odświętne. W miarę rozwoju religii i odnajdywania coraz to nowych wyznawców, ewolucji uległ także strój duchownego, który odprawiał obrzędy. Początki zmian rozpoczęły się w VII wieku, aby w XI wieku stać się szatami pełnymi symboliki i odniesień do życia Zbawiciela. Ozdobna odzież miała symbolizować wiele cnót, jakie posiada duchowny.
Istnieje dużo szat liturgicznych, z czego każda ma nieco inną symbolikę i historię. Alba to strój, który jest doskonale kojarzony we współczesnym Kościele Katolickim. Jest to długa, śnieżnobiała szata, która sięga do kostek. Wywodzi się ze starożytnych tunik, które są zresztą noszone w niektórych szerokościach geograficznych po dziś dzień. Alby są doskonale znane dzieciom, które mają zamiar przystąpić do Pierwszej Komunii Świętej. Obecnie Kościół odchodzi od strojnego charakteru uroczystości i skłania się ku skromności. Zamiast sukienek i garniturów wszystkie dzieci mają mieć jednakowe stroje, zarówno chłopcy, jak i dziewczynki noszą alby.
Z noszeniem alby jest związany inny element stroju- humerał. Można go porównać do rodzaju kołnierza, który był zakładany pod szaty. Jego nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa „humeri”, co oznacza „ramiona”. Humerał był noszony z reguły wtedy, gdy właściwa alba odsłaniała zbyt dużo ciała. Jego pochodzenia trzeba doszukiwać się w starożytności, kiedy to wyższe warstwy społeczne zwykły zasłaniać swoje ramiona specjalnymi chustami. Chusty przeniknęły do obrzędów liturgicznych około IX wieku. Dzisiaj humerał został sprowadzony do wartości czysto symbolicznej i występuje pod postacią małej, lnianej chustki owijanej wokół szyi. Z kolei na wierzch alby przeznaczona jest dalmatynka, czyli szata od IV wieku używana przez diakona. Dawniej była bardzo długa, a przez to dość niewygodna. W miarę upływu czasu dalmatynkę skrócono do praktyczniejszej długości.
Komża jest także powiązana z albą- jest to po prostu jej krótsza wersja i również ma za zadanie symbolizować czystość duszy i intencji noszącego. Szata ta posiada jednak nieco szersze rękawy. Dawniej używano jej jako stroju chóralnego, podczas liturgii godzin. Od XIV wieku komża jest używana jako szata liturgiczna jako zamiennik alby (w przypadku, gdy alba nie jest do danego obrzędu przypisana).